Vrijdagavond 20.00 ga ik de dienst in. Het is rustig en ik kan ook de hele nacht lekker in mijn bedje blijven. Het is altijd fijn als je 48 uur dienst hebt, dat je de eerste nacht kunt slapen. Dan is de tweede nacht al minder erg. Zaterdagochtend rijd ik kraamvisites en ga daarna op de praktijk wat administratie wegwerken. Rond een uur of 3 ben ik thuis. We gaan straks barbecueën, het vlees ligt al ontdooit op het aanrecht, zin in! We steken de barbecue aan als kort daarna om 18.00 mijn telefoon af gaat…. Nee hè, niet nu, gaat door mijn hoofd…. Maar het is niet anders, het belletje is te serieus om niet op af te gaan en ik moet het honk verlaten. Man foetert…. “Waarom nu net onder etenstijd?” Zoon klaagt… “Moet je nu weer weg?” Helaas kennen ze mijn vak en als het niet anders is, dan moet je je er maar bij neerleggen, maar het went nooit. Bevallingen laten zich niet plannen. Ik smeer snel twee boterhammen met kruidenboter (stond op aanrecht voorhanden) om in de auto weg te eten. Snel nog een plas en op pad! Ondertussen worden mijn tassen al door zoon in de kofferbak gezet, “succes mam”. In de auto denk ik aan de sla die nog niet af was en het stokbrood dat nog in de oven moest… Nou ja, ze zullen zich wel redden. Ik vind het ook niet gezellig en heb niet echt zin om te gaan. Maar zodra ik bij m’n gezin aankom ben ik alles zoals gewoonlijk vergeten. Dat is het gekke aan ons vak, het heeft echt z’n nadelen (incourante tijden, altijd maar bereikbaar ook op zon- en feestdagen, etc) maar als er een vrouw aan het bevallen is weet je waar je nodig bent en ga je er blind voor! Daar haal je je energie weer uit en maakt dat je het er allemaal voor over hebt, ook al foeter je zelf ook wel eens als het niet zo uitkomt… Het hoort bij je vak, dat gewoon té mooi is!
Vlot en mooi wordt er thuis een nieuw mensje geboren. Wat blijft het toch fantastisch om een vrouw zo’n klus te zien klaren. Dan zit je met z’n allen in een bubbel en denk je niet meer aan het thuisfront. Je ruimt de boel op, pakt je spullen weer in, schrijft je verslag en gaat weer terug naar huis. 23.30 uur, zouden ze nog wakker zijn? In de auto even een appje “ik kom nu naar huis”. Al snel volgt een duim terug, hij is nog wakker… gezellig thuiskomen, want meestal kan ik na een bevalling ook niet meteen slapen. Dan ben ik te wakker.
Bij thuiskomst man en zoon aan een zaterdagavondborrel. “Is alles goed gegaan? En thuis geboren?” vraag zoon. Ja en ja, super gegaan! “En hebben jullie nog lekker gegeten?” Ja hoor, zoon heeft de sla afgerond en ze hebben er gewoon een broodje bij geroosterd.” We hebben nog wat vlees bewaard voor je… heb je trek?” Nou…. Ik lust wel wat. Dus ik spring snel onder de douche terwijl de barbecue weer aangaat in het donker. Om twaalf uur ‘s nachts krijg ik van manlief lekker nog een hamburger van de nachtelijke barbecue! Zoon ook blij, pubers eten de hele dag… “gooi er voor mij ook nog maar wat op hoor pap”. Wat een gezellig einde van de (lange) dag! Wat is het fijn dat je thuisfront het toch ook wel snapt. Dan mogen ze af en toe best even foeteren als ik weer eens vertrek. Het geeft aan dat ze me toch wel missen geloof ik, goed teken 
!
(@ldusmaaike)
